"ΟΔΥΣΣΕΙΑ" Από την Αθήνα στο Μιλάνο

Μια παράσταση του Robert Wilson, βασισμένη στο έπος του Ομήρου, σε κείμενο του Simon Armitage και μετάφραση Γιώργου Δεπάστα.  Πρόκειται για μια συνεργασία του Εθνικού Θεάτρου με το Piccolo Teatro di Milano-Teatro d’Europa.

Μπαίνοντας στην αίθουσα, βλέπουμε τον Όμηρο του Νικήτα Τσακίρογλου να βρίσκεται ήδη στη σκηνή, περιμένoντας για να ξεκινήσει την απαγγελία του προοιμίου της Οδύσσειας. Μας μεταφέρει σε μια «άλλη» εποχή σε μια «άλλη» χώρα και η παράσταση ξεκινάει.

Μια φορά και ένα καιρό:

Στον Όλυμπο ζούσαν ανέμελα και χαρωπά οι δώδεκα Θεοί που όριζαν τη ζωή των ανθρώπων άρα και του Οδυσσέα. Παρακολουθούμε όλες τις περιπέτειες που βιώνει με τους συντρόφους του, κατά τη επιστροφή από την Τροία στην Ιθάκη. 

Βλέπουμε τη Ναυσικά, την Καλυψώ, τη χώρα των Λωτοφάγων, την Κίρκη, τη Σκύλα και τη Χάρυβδη, τις Σειρήνες, τον Κύκλωπα και όλα αυτά απόλυτα παραστατικά. Κάθε περιπέτεια και μια εικόνα, πολύχρωμη και ζωντανή. Σαν να ξεφυλλίζουμε ένα μεγάλο εικονογραφημένο παραμύθι. Όλοι οι ήρωες, συμπεριλαμβανομένου και του κινηματογραφικού Κύκλωπα, έστησαν υπό την καθοδήγηση του Ρόμπερτ Γουίλσον μια παράσταση υψηλής αισθητικής.

Ο σκληρός αγώνας του Οδυσσέα και των συντρόφων του για την επιστροφή τους στην πατρίδα δικαιώνεται. Ο Οδυσσέας, φθάνει τελικά στην Ιθάκη για να ξαναανακαλύψει την αγάπη και την αφοσίωση των δικών του ανθρώπων.

Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Πρόκειται για ένα έργο που είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αποδοθεί στη σκηνή ενός θεάτρου. Είναι απαιτητικό ενώ ελλοχεύει ο κίνδυνος να φανεί ψεύτικο, φθηνό ή κιτς. Στη συγκεκριμένη παράσταση όμως , όχι μόνο αποφεύχθηκαν οι παραπάνω κίνδυνοι αλλά  η σκηνοθεσία, οι φωτισμοί, η μουσική, τα σκηνικά, οι ερμηνείες κατάφεραν να αποδώσουν ουσιαστικά το νόημα και τη δράση της Οδύσσειας, προσφέροντας στο κοινό μια ΣΥΓΧΡΟΝΗ παράσταση για ΟΛΟΥΣ.  

Ήταν μια χαρούμενη, ξέγνοιαστη ιστορία με παραμυθένιο τέλος

ή / και

ένα έπος για τον άνθρωπο, για τη δύναμη του, τη σωματική και την πνευματική, για τις αδυναμίες του, για την πίστη,  την αγάπη αλλά και τα ανθρώπινα πάθη.

Ξεχώρισαν, η Μαρία Ναυπλιώτου σε όλους τους ρόλους της, τόσο για την ερμηνεία όσο και για τη φωνή και την κίνησή της, η Ζέτα Δούκα ως Θεά Αθηνά, φυσικά ο Νικήτας Τσακίρογλου, η Λυδία Κονιόρδου και ο Σταύρος Ζαλμάς ως Οδυσσέας.

Αξίζει να γίνει αναφορά και στο πρόγραμμα της παράστασης, το οποίο είναι από μόνο του ένα πολύ όμορφο βιβλίο. Οι εξαιρετικές φωτογραφίες αναπαριστούν χαρακτηριστικές σκηνές της παράστασης. Το πιο ενδιαφέρον όμως στοιχείο είναι οι αφηγήσεις των Γιώργου Βέλτσου, Τζένης Μαστοράκη, Νίκου Παναγιωτόπουλου, Στρατή Πασχάλη, οι οποίοι εμπνεόμενοι από την Οδύσσεια του Ομήρου, έγραψαν τις δικές τους Οδύσσειες.

Η Οδύσσεια θα παρουσιαστεί στο Piccolo Teatro di Milano – Teatro d’Europa από τις 2 έως και τις 24 Απριλίου 2013.

ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΤΟ ΒΗΜΑ"

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ-ΟΔΥΣΣΕΙΑ

PICCOLO TEATRO-MILANO

Ένα πάθος που λέγεται τρέξιμο

Πρόκειται για ένα μαγικό πάθος που είναι  εθιστικό και παράλληλα απελευθερωτικό.  Αν ξεκινήσει κάποιος το τρέξιμο δε θέλει να το σταματήσει. Υπέκυψα σε αυτό, το περασμένο καλοκαίρι, ξαπλωμένη κάτω από τον ήλιο σε μια παραλία της Αττικής. Εκεί, συζητώντας με ένα φίλο, που θα συμμετείχε σε αγώνα δρόμου, είπα πολύ απλά : «Θα το κάνω κι εγώ!! Θα αρχίσω να τρέχω».  Καλή φυσική κατάσταση είχα, πείσμα άφθονο και φίλους δρομείς για να τους συμβουλευτώ. Αυτό που μου έλειπε ήταν ένα κίνητρο, ένας στόχος.   Σύντομα όμως, βρέθηκε και αυτό. Ήταν η συμμετοχή στον αγώνα δρόμου 10 χιλιομέτρων στο κέντρο της Αθήνας στις 7 Οκτωβρίου.  Ήταν Αύγουστος, προλάβαινα να προπονηθώ για να κάνω τουλάχιστον μια αξιοπρεπή εμφάνιση.

Πρώτη μου δουλειά ήταν το mp3player. Nα φορτώσω γρήγορα, ρυθμικά κομμάτια με τα οποία κάποιος άλλος μπορεί να χόρευε αλλά εγώ… θα έτρεχα! Και επειδή η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, αναρωτιόμουν ποιο θα μπορούσε να είναι το πρώτο  κομμάτι.  Το άκουσα τυχαία στο ράδιο ενώ οδηγούσα : My heart is jumping – Bibi Tanga & the Selenites. Δεν το είχα ξανακούσει, άρα δεν είχα προλάβει να το βαρεθώ. Είχε ρυθμό και αρκετό ενδιαφέρον. Ιδανικό για να είναι η αρχή της νέας μου ασχολίας.

Φόρεσα τα ακουστικά, πάτησα το play και… ξεκίνησα να τρέχω. Αυτές οι τρεις κινήσεις, επαναλήφθηκαν πολλές φορές μέχρι τις 7 Οκτωβρίου και συνεχίσαν μέχρι σήμερα. Για όση ώρα έτρεχα, ήμουν εγώ με τον εαυτό μου,  ελεύθερη από όλα. Ο κόσμος μου περιελαμβανε μόνο το δρόμο, τον ουρανό και εμένα.  Ήταν αρκετά μεγάλος για να μπορώ να τρέξω ελεύθερα αλλά αρκετά μικρός για να χωρέσει προβληματισμούς και σκέψεις της καθημερινότητας. Ήταν μια «μαγική» γυμναστική που μπορεί να κούραζε αλλά και ξεκούραζε. Αποτοξίνωνε σώμα και πνεύμα.

Και έτσι έφθασε η μέρα του αγώνα. Ο στόχος μου ήταν να τρέξω τα 10 χιλιόμετρα σε χρόνο μιας ώρας. Είχα προπονηθεί, είχα ξεκουραστεί την προηγούμενη μέρα, είχα τη μουσική μου, όλα καλά. Τα αισθήματα άγχους κατά την εκκίνηση και κούρασης, ξεπεράστηκαν κατά πολύ από τη ΧΑΡΑ του τερματισμού. Αισθάνθηκα σαν να κατέκτησα τουλάχιστον το Εβερεστ, όχι το γνωστό, το δικό μου Έβερεστ, κάνοντας τα  10km  σε  1:00:05.

Τώρα, πάμε για άλλα ....  Ημιμαραθώνιος Αθήνας στις 31/03/2013
http://www.athinahalfmarathon.gr/index.php?lang=gr