Στο σπίτι περιμένοντας τη βροχή

Μια δυνατή παράσταση, δύσκολη και απαιτητική τόσο για τους θεατές όσο και για τους ηθοποιούς. Με ηρεμία αλλά και εξαιρετική δύναμη αποκαλύπτεται η κοινή ιστορία των πέντε γυναικών. Η κάθε μία από αυτές εκθέτει σκέψεις και συναισθήματα με απόλυτη ειλικρίνεια και θάρρος, «ζητώντας» από εμάς κατανόηση και αποδοχή αλλά και προ(σ)καλώντας μας να πράξουμε το ίδιο. 

Η ιστορία εξελίσσεται σε ένα επαρχιακό σπίτι, μετά την άφιξη του γιου, που είχε εκδιωχθεί βίαια από τον πατέρα και ενώ ξεκουράζεται στο παιδικό του δωμάτιο. Στο σπίτι, εστία της τραγωδίας, παρακολουθούμε τη ζωή των γυναικών μέσα από τις αφηγήσεις, τους διαλόγους και μονολόγους τους. Συχνές ακατάστατες αναδρομές στο παρελθόν ενεργοποιούν τη δράση και αποκαλύπτουν την αλήθεια.

Οι πέντε γυναίκες, γιαγιά, μάνα και κόρες πέρασαν τη ζωή τους περιμένοντας την επιστροφή του εγγονού/γιου/αδελφού. Η μάνα επέβαλε νηστεία από τη ζωή και τη χαρά, περιμένοντας τη θεία επιστροφή. Ο γιος όμως επιστρέφει ζωντανός νεκρός χωρίς ελπίδα ανάστασης. Απογοήτευση είναι το συναίσθημα που ξύπνησε η είσοδος του στο σπίτι. Απογοήτευση για τα χαμένα χρόνια αναμονής, απογοήτευση για τα συναισθήματα που δεν έφερε η άφιξή του. Μαζί του πέθανε οριστικά η ελπίδα, η  ελπίδα και για τον ίδιο τον Lagarce, o oποίος ήδη νοσούσε από ΑIDS όταν έγραφε το έργο. Οι τύψεις, η συνήθεια ή ο φόβος οδήγησαν τη μάνα στη συνέχιση της νηστείας μέχρι να συνέλθει ο γιος της. Οι κόρες όμως επέλεξαν. Μπορούσαν ακόμη να επιλέξουν και το έκανα με τον τρόπο της η κάθε μία. Η ελπίδα ζει μέσα από την αλήθεια. Δεν περιμένουν πια. Αποφασίζουν για τον εαυτό τους.

Ο χώρος της παράστασης, ένα ισόγειο διαμέρισμα αποτέλεσε την ιδανική επιλογή για το συγκεκριμένο έργο. Οι ήχοι του δρόμου, οι σκιές λειτούργησαν ενισχυτικά στη λιτή, γήινη σκηνοθεσία του ποιητικού αυτού κειμένου. Οι μετρημένες ερμηνείες ανέδειξαν το κείμενο και διοχέτευσαν τα δύσκολα νοήματα στους θεατές. Ξεχώρισε η Χρυσούλα Ζαχαριάδη, υποστήριξε άνετα το ρόλο της, με ήρεμη δύναμη. Η ζωντανή μουσική προσέδωσε δράση και ζωντάνια στην παράσταση.

Κείμενο: Jean-Luc LagarceΣκηνοθεσία: Εsther André Gonzalez

Μετάφραση Δημήτρης Φίλιας
Ερμηνεύουν: Άννα Αναστασιάδου, Χρυσούλα Ζαχαριάδη, Ευαγγελία Καμπερίδου, Όλγα Κωνσταντοπούλου, Βιβή Σμέτη
Μουσικοί:
Στέλλα Βαρβέρη φλάουτο
Σίση Μπαρακάρη βιολοντσέλο

Still life (2014)

O Δημήτρης Παπαϊωάννου ζωντανεύει τη Νεκρή Φύση (Still Life), ενεργοποιώντας για άλλη μια φορά το μυαλό αλλά και όλες τις αισθήσεις μας. Καθημερινά χρηστικά αντικείμενα αποτελούν το υπόβαθρο ή την αφορμή για τη δημιουργία πολλών και διαφορετικών εικαστικών εικόνων επί σκηνής, παραπέμποντάς μας συχνά σε έργα τέχνης όπως η "Γέννηση της Αφροδίτης" του Botticelli ή η "Ήβη" του Antonio Canova.

Βιώνουμε τα αντικείμενα αυτά με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο από ότι τα έχουμε συνηθίσει. Ένας τοίχος μεταφέρεται και τοποθετείται στο μέσο της σκηνής. Από μέσα του ξεπροβάλλουν ανθρώπινα μέλη δημιουργώντας οπτικές αυταπάτες. Ανήκουν σε ένα, δύο ή ίσως τρεις ερμηνευτές. Πέτρες, φτυάρι, σκάλα, τζάμι, κολλητικές ταινίες, διαφανές νάυλον πανί, τίθενται όλα στην υπηρεσία του ανθρώπου. "Ζωντανή" και "νεκρή" φύση αλληλεπιδρούν. Τα καθημερινά αυτά αντικείμενα συνοδεύουν τον άνθρωπο σε όλες τις φάσεις της ζωής του, στην επιτυχία, στην αποτυχία, στις φιλικές, στις ερωτικές σχέσεις του. Και όλα αυτά λαμβάνουν χώρα κάτω από ένα κοίλο πανί που αναπαριστά τον ουράνιο θόλο, δηλαδή μία ακόμη αυταπάτη, το οποίο με απλές κινήσεις μεταμορφώνεται σε θάλασσα/ωκεανό ζωντανό τρικυμιώδη.

Με το τέλος της παράστασης, γεννιέται και το ερώτημα : Είναι όντως νεκρή η "νεκρή" φύση; Την απάντηση δίνει το αλληγορικό, χιουμοριστικό φινάλε όπου μία κατεξοχήν νεκρή φύση, ένα τραπέζι, πιάτα, ποτήρια, λαχανικά κλπ μεταφέρονται αρχικά στη σκηνή και στη συνέχεια κατεβαίνουν στο κοινό  εκεί οι ερμηνευτές μοιράζονται ένα δείπνο, παίρνοντας ΖΩΗ από τη ΝΕΚΡΗ φύση.

Still life (νεκρή φύση) - Still life/alive (ακόμη ζωντανός)

Eικαστική σύλληψη - Σκηνοθεσία - Κοστούμια - Φωτισμοί: Δημήτρης Παπαϊωάννου

Mε τους Αριστείδη Σερβετάλη, Δρόσο Σκώτη, Μιχάλη Θεοφάνους, Αργύρη Πανταζάρα, Καλλιόπη Σίμου, Παυλίνα Ανδριοπούλου και τον Δημήτρη Παπαϊωάννου

Ηχητική σύνθεση: Γιώργος Πούλιος

Το σκηνικό σχεδιάστηκε σε συνεργασία με τους Δημήτρη Θεοδωρόπουλο - Σοφία Ντώνα

Γλυπτική - Ζωγραφική: Νεκτάριος Διονυσάτος

Τα κοστούμια σχεδιάστηκαν σε συνεργασία με τη Βασιλεία Ροζάνα

Βοηθός σκηνοθέτη - Διεύθυνση & Εκτέλεση παραγωγής: Τίνα Παπανικολάου

Βοηθοί σκηνοθέτη: Παυλίνα Ανδριοπούλου (διεύθυνση προβών), Στέφανος Δρουσιώτης (βοηθός φωτιστή), 

Κυριάκος Καρσεράς (αρχείο-έρευνα)

Βοηθός παραγωγής: Κάλη Καββαθά

Βοηθός γλύπτη: Ιωάννα Πλέσσα

Τεχνικός διευθυντής - Εκτέλεση παραγωγής: Γεώργιος Μπαμπανάρας

Σχεδιασμός ηχητικής εγκατάστασης: Κωνσταντίνος Μιχόπουλος

Εφαρμογές φωτισμού: Μίλτος Αθανασίου

Σύμβουλος φωτισμού - WYSIWYG Design: Μενέλαος Ορφανός

Tεχνική υποστήριξη: Γιώργος Γιούνσεν, Ευγένιος Αναστόπουλος, Γιάννης Κουγιάς, Ντίνος Νικολάου

Τα κατά παραγγελία αντρικά κοστούμια των ερμηνευτών αποτελούν χορηγία του οίκου χειροποίητων ενδυμάτων Giannetos.

Κατασκευή κοστουμιών: Hasem Exsteshamnia, Islam Kazi, Λάμπρος Κατσαδούρης, Έφη Καραντασίου, Λίτσα Μουμούρη, Τάσος Μποζίνης, Majed Hamida

Βαφείο - Ειδικές επεξεργασίες υφασμάτων: 

Γρηγόρης Μπέσσας

Κατασκευή παπουτσιών: Βασίλης Ψεβεδούρος - 

Ουρανία Ψεβεδούρου

Κατασκευή νάιλον: Μαρκέλλα Δεμερτζή, Έλενα Παπαστεργίου, Μάριος Παύλου, Μαρία Φλώκου

Κατασκευή σκηνικού: Lazaridis Scenic Studios

Φωτογραφίες: Μίλτος Αθανασίου

Φωτογράφησαν επίσης: Νίκος Δραγώνας, 

Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, Ευριπίδης Λασκαρίδης, Μαρία Πετειναράκη, Μαριλένα Σταφυλίδου, Γρηγόρης Χατζηιωαννίδης

Παραγωγή: Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών

Το Still  Life παρουσιάζεται ξανά με τρία νέα πρόσωπα :

Προκόπης Αγαθοκλέους
Χρήστος Στρινόπουλος
Κώστας Χρυσαφίδης 

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

16-19 & 23-27 Σεπτεμβρίου 2015

10 ακόμη παραστάσεις : 14-16, 18-22 & 24-25 Νοεμβρίου 2015

Εισιτήρια

Εμφανίζονται οι: Παυλίνα Ανδριοπούλου, Καλλιόπη Σίμου, Χρήστος Στρινόπουλος

Φωτογραφίες: Νύσος Βασιλόπουλος & Τζούλιαν Μόμμερτ