Η ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ ΤΩΝ BERTHOLD BRECHT KAI KURT WEIL

Εντάξει, ξέρω... ακριβό το εισιτήριο. Αλλά απολύτως ανταποδοτικό.

Ένα διαχρονικό έργο του Μπρεχτ.

Κινηματογραφική σκηνοθεσία του Γουίλσον.

Ατμοσφαιρική μουσική του Βάιλ.

Μια ειρωνική ματιά στον άνθρωπο, στην κοινωνία, στο κράτος.

Σύγχρονη σκηνοθεσία. Προκλητική. Προκλητική για τις αισθήσεις, για το μυαλό. Φωτισμοί, σκηνικά, κοστούμια, μακιγιάζ.

Μοναδικές φιγούρες οι ερμηνευτές. Σουρεαλιστικές. Ηθοποιοί-τραγουδιστές-χορευτές. Άνθρωποι είναι και δεν είναι. Καρικατούρες.

Λίγο κόμιξ, λίγο βωβός κινηματογράφος, λίγο καμπαρέ.

Κινηματογραφικές εικόνες στο θέατρο! Συχνά pause σε στιγμές. Παγώνει η έκφραση, η κίνηση πριν την κίνηση. Και συνεχίζει.

Η μουσική ενεργά παρούσα. Απλοϊκοί ήχοι της καθημερινότητας. Μοναδικές συνθέσεις του Βάιλ.

Πολλά ακούστηκαν για την ακρίβεια της μετάφρασης. Δυστυχώς δε γνωρίζω γερμανικά κι έτσι δεν μπορώ να πω.

Αισθάνομαι πολύ τυχερή που ήμουν εκεί. Έστω και στην 8η σειρά του εξώστη. Θα το ξαναέβλεπα!!

http://www.youtube.com/watch?v=_QXJ3OXWaOY

SLEUTH του Anthony Shaffer

Κιμούλης - Μαρκουλάκης

Με αυτή τη σειρά παρακαλώ.

Δεν είχε τύχει να δω τον Κιμούλη στο θέατρο, δεν το είχα επιδιώξει κιόλας. Απόλυτα θεατρικός. Φωνή ζεστή, τραβηχτική.

Σαν ιδανική η διανομή των ρόλων.

Δεν ξέρω πώς θα ήταν στην κινηματογραφική εκδοχή του, δεν έχω δει καμία από τις δύο ταινίες. Θεατρικά πάντως με κέρδισε. Το ίδιο το σενάριο παρέχει μεγάλες δυνατότητες αλλά και η σκηνοθεσία σε συνδυασμό με τις ερμηνείες το ανέδειξαν.

Η απόλυτη μοναξιά του Wyde (Κιμούλης), η εμπειρία του, η ανάγκη του για νίκη.

Η έπαρση του Tindle (Μαρκουλάκης), το θράσος της νιότης, η ψευδαίσθηση της νίκης.

Ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου. Ανταγωνισμός. Πόλεμος για την ανάδειξη του καλύτερου, του πιο έξυπνου, του πιο άνδρα.

Ένα καταστροφικό παιχνίδι χωρίς νικητές.

Ο Wyde, μόνος, αποκαλύπτεται στον εχθρό του και στον εαυτό του. Εξομολογείται στιγμές αδυναμίας. Ειλικρινής στο τέλος.

Ο Tindle, νέος, τον χλευάζει ΣΑΝ νικητής. Είναι όμως?

"Άπαικτοι" ως "παίκτες" και οι δύο!!

http://www.youtube.com/watch?v=XBRMaieaLdU

http://www.youtube.com/watch?v=eDrdGPhs7vg

Το τρίτο στεφάνι του Κώστα Ταχτσή

Το τρίτο στεφάνι του Κώστα Ταχτσή
των Σταμάτη Φασουλή και Θανάση Θ.Νιάρχου


Πέρασαν 4.5 ώρες?? Δεν πιάστηκα, δεν κουράστηκα, δε βαρέθηκα λεπτό.
Ο ορισμός του επαγγελματισμού.
Μοναδική η Εκάβη (Νένα Μεντή). Θύτης και Θύμα.
Η ανάγκη για επι-βίωση, για επι-βεβαίωση, για επι-πλέον κινεί τους ήρωες, Καμία προοπτική ευτυχίας. Συμβιβασμός.

Πρωταγωνίστριες γυναίκες. Η Εκάβη, η Νίνα ορίζουν τη ζωή των γύρω τους, όπως κάποιοι άλλοι όρισαν τη δική τους. Πονεμένες Μήδειες.

Ερωτισμός παντού, θλιβερός ερωτισμός και κυρίως απαγορευμένος.

Σπαρακτική η Μεντή όταν αποχαιρετά για πάντα το γιο της Δημήτρη. Δυο φράσεις, αρκούν, χωρίς φωνές, δυο φράσεις που βγαίνουν βαθειά από μια κουρελιαμένη ψυχή ένα γέρικο σώμα.
Μου άρεσε το τέλος. Αν και είμαι σίγουρη ότι μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις.
Ο Ταχτσής ήταν ομοφυλλόφυλος, ήταν τραβεστί, βασικό συστατικό της προσωπικότητάς του, δεν το έκρυψε. Μου άρεσε που «αποκαλύφθηκε» στο τέλος.
Μου άρεσε το αίμα στο κορμί και στα χέρια των ηρώων. ΑΘΩΟΙ ή/και ΕΝΟΧΟΙ όλοι τους.
Τι σημασία έχει αν είναι αυτοβιογραφικό το έργο, το βιβλίο? Έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία ναι.. με άλλα ονόματα, με λίγη μυθοπλασία.
Αποκαλύπτεται ο «άνθρωπος», η απόκρυφη, η σκοτεινή πλευρά του, χωρίς ντροπές, χωρίς taboo.
Ξεχώρισα ιδιαίτερα τη Νένα Μεντή, τη Φιλαρέτη Κομνηνού, την Αγορίτσα Οικονόμου, το Γιάννη Νταλιάνη, όλους..
Η απόδοση και η σκηνοθεσία των Φασουλή Νιάρχου, ήταν καθοριστική για την επιτυχία της παράστασης. Συχνά, κωμικοτραγικά διαλείμματα, ελάφραιναν την ατμόσφαιρα!! Ευχαριστώ πολύ.
http://www.youtube.com/watch?v=eHss_E2FjT8