Κιμούλης - Μαρκουλάκης
Με αυτή τη σειρά παρακαλώ.
Δεν είχε τύχει να δω τον Κιμούλη στο θέατρο, δεν το είχα επιδιώξει κιόλας. Απόλυτα θεατρικός. Φωνή ζεστή, τραβηχτική.
Σαν ιδανική η διανομή των ρόλων.
Δεν ξέρω πώς θα ήταν στην κινηματογραφική εκδοχή του, δεν έχω δει καμία από τις δύο ταινίες. Θεατρικά πάντως με κέρδισε. Το ίδιο το σενάριο παρέχει μεγάλες δυνατότητες αλλά και η σκηνοθεσία σε συνδυασμό με τις ερμηνείες το ανέδειξαν.
Η απόλυτη μοναξιά του Wyde (Κιμούλης), η εμπειρία του, η ανάγκη του για νίκη.
Η έπαρση του Tindle (Μαρκουλάκης), το θράσος της νιότης, η ψευδαίσθηση της νίκης.
Ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου. Ανταγωνισμός. Πόλεμος για την ανάδειξη του καλύτερου, του πιο έξυπνου, του πιο άνδρα.
Ένα καταστροφικό παιχνίδι χωρίς νικητές.
Ο Wyde, μόνος, αποκαλύπτεται στον εχθρό του και στον εαυτό του. Εξομολογείται στιγμές αδυναμίας. Ειλικρινής στο τέλος.
Ο Tindle, νέος, τον χλευάζει ΣΑΝ νικητής. Είναι όμως?
"Άπαικτοι" ως "παίκτες" και οι δύο!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου