Το τρίτο στεφάνι του Κώστα Ταχτσή
των Σταμάτη Φασουλή και Θανάση Θ.Νιάρχου
Πέρασαν 4.5 ώρες?? Δεν πιάστηκα, δεν κουράστηκα, δε βαρέθηκα λεπτό.
Ο ορισμός του επαγγελματισμού.
Μοναδική η Εκάβη (Νένα Μεντή). Θύτης και Θύμα.
Η ανάγκη για επι-βίωση, για επι-βεβαίωση, για επι-πλέον κινεί τους ήρωες, Καμία προοπτική ευτυχίας. Συμβιβασμός.
Πρωταγωνίστριες γυναίκες. Η Εκάβη, η Νίνα ορίζουν τη ζωή των γύρω τους, όπως κάποιοι άλλοι όρισαν τη δική τους. Πονεμένες Μήδειες.
Ερωτισμός παντού, θλιβερός ερωτισμός και κυρίως απαγορευμένος.
Σπαρακτική η Μεντή όταν αποχαιρετά για πάντα το γιο της Δημήτρη. Δυο φράσεις, αρκούν, χωρίς φωνές, δυο φράσεις που βγαίνουν βαθειά από μια κουρελιαμένη ψυχή ένα γέρικο σώμα.
Μου άρεσε το τέλος. Αν και είμαι σίγουρη ότι μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις.
Ο Ταχτσής ήταν ομοφυλλόφυλος, ήταν τραβεστί, βασικό συστατικό της προσωπικότητάς του, δεν το έκρυψε. Μου άρεσε που «αποκαλύφθηκε» στο τέλος.
Μου άρεσε το αίμα στο κορμί και στα χέρια των ηρώων. ΑΘΩΟΙ ή/και ΕΝΟΧΟΙ όλοι τους.
Τι σημασία έχει αν είναι αυτοβιογραφικό το έργο, το βιβλίο? Έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία ναι.. με άλλα ονόματα, με λίγη μυθοπλασία.
Αποκαλύπτεται ο «άνθρωπος», η απόκρυφη, η σκοτεινή πλευρά του, χωρίς ντροπές, χωρίς taboo.
Ξεχώρισα ιδιαίτερα τη Νένα Μεντή, τη Φιλαρέτη Κομνηνού, την Αγορίτσα Οικονόμου, το Γιάννη Νταλιάνη, όλους..
Η απόδοση και η σκηνοθεσία των Φασουλή Νιάρχου, ήταν καθοριστική για την επιτυχία της παράστασης. Συχνά, κωμικοτραγικά διαλείμματα, ελάφραιναν την ατμόσφαιρα!! Ευχαριστώ πολύ.
http://www.youtube.com/watch?v=eHss_E2FjT8
των Σταμάτη Φασουλή και Θανάση Θ.Νιάρχου
Πέρασαν 4.5 ώρες?? Δεν πιάστηκα, δεν κουράστηκα, δε βαρέθηκα λεπτό.
Ο ορισμός του επαγγελματισμού.
Μοναδική η Εκάβη (Νένα Μεντή). Θύτης και Θύμα.
Η ανάγκη για επι-βίωση, για επι-βεβαίωση, για επι-πλέον κινεί τους ήρωες, Καμία προοπτική ευτυχίας. Συμβιβασμός.
Πρωταγωνίστριες γυναίκες. Η Εκάβη, η Νίνα ορίζουν τη ζωή των γύρω τους, όπως κάποιοι άλλοι όρισαν τη δική τους. Πονεμένες Μήδειες.
Ερωτισμός παντού, θλιβερός ερωτισμός και κυρίως απαγορευμένος.
Σπαρακτική η Μεντή όταν αποχαιρετά για πάντα το γιο της Δημήτρη. Δυο φράσεις, αρκούν, χωρίς φωνές, δυο φράσεις που βγαίνουν βαθειά από μια κουρελιαμένη ψυχή ένα γέρικο σώμα.
Μου άρεσε το τέλος. Αν και είμαι σίγουρη ότι μπορεί να προκαλέσει αντιδράσεις.
Ο Ταχτσής ήταν ομοφυλλόφυλος, ήταν τραβεστί, βασικό συστατικό της προσωπικότητάς του, δεν το έκρυψε. Μου άρεσε που «αποκαλύφθηκε» στο τέλος.
Μου άρεσε το αίμα στο κορμί και στα χέρια των ηρώων. ΑΘΩΟΙ ή/και ΕΝΟΧΟΙ όλοι τους.
Τι σημασία έχει αν είναι αυτοβιογραφικό το έργο, το βιβλίο? Έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία ναι.. με άλλα ονόματα, με λίγη μυθοπλασία.
Αποκαλύπτεται ο «άνθρωπος», η απόκρυφη, η σκοτεινή πλευρά του, χωρίς ντροπές, χωρίς taboo.
Ξεχώρισα ιδιαίτερα τη Νένα Μεντή, τη Φιλαρέτη Κομνηνού, την Αγορίτσα Οικονόμου, το Γιάννη Νταλιάνη, όλους..
Η απόδοση και η σκηνοθεσία των Φασουλή Νιάρχου, ήταν καθοριστική για την επιτυχία της παράστασης. Συχνά, κωμικοτραγικά διαλείμματα, ελάφραιναν την ατμόσφαιρα!! Ευχαριστώ πολύ.
http://www.youtube.com/watch?v=eHss_E2FjT8
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου