ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ ή τώρα πια DOGTOOTH

Μία αλληγορική ταινία που αισθάνθηκα να μου κλείνει το μάτι.



Νέοι άνθρωποι εγκλωβισμένοι.
Γονείς που αναθρέφουν τα παιδιά τους σε ένα τεχνητό κόσμο, "προστατευμένο" αλλά τελικά και τόσο επικίνδυνο. Υποκρισία. Πλάθουν τέλεια σώματα και άρρωστες ψυχές.

Παρακολουθώ ένα πείραμα. Πόσο επιτυχημένο μπορεί να είναι?

Πριν εισέλθει οτιδήποτε στο σπίτι, έχει πριν φιλτραριστεί, έχει ελεγχθεί. Είτε πρόκειται για τη Χριστίνα, τη μοναδική εξωτερική ανθρώπινη παρουσία είτε για απλό καταναλωτικό προϊόν.

Ο ψηλός φράκτης, η γάτα σαν επικίνδυνο σαρκοφάγο ζώο, το τηλέφωνο σαν αλατιέρα, τα ζόμπι σαν μικρά κίτρινα λουλούδια, τα αεροπλάνα σαν παιχνίδια, οι κυνόδοντες... συνιστούν ένα τεχνητό κόσμο.
Ένας τεχνητός κόσμος εσωτερικής κατανάλωσης. Με αποκορύφωση, όταν μετά την "εξαφάνιση" της Χριστίνας, ο γιος καλείται να επιλέξει ως παρτενέρ στο σεξ μία από τις δύο αδελφές του. Και το κάνει.

Όλα ξεκινούν και τελειώνουν μέσα σε αυτό το σπίτι. Σε όλους τους τομείς, άρα και στον ερωτικό. Οι κανόνες επιβάλλονται μόνο από τους γονείς. Δεν υπάρχουν όρια, ηθική, συνείδηση ή μήπως τελικά υπάρχουν?
Ο εκφοβισμός ή ο εκβιασμός είναι ικανά να σταματήσουν τον άνθρωπο? Ειδικά το νέο άνθρωπο?
Είναι δυνατόν, η νεανική ορμή, η περιέργεια, η έμφυτη ανθρώπινη αναζήτηση να ελεγχθούν, να "καλουπωθούν"?  ΟΧΙ.

Απαντώντας λοιπόν στο αρχικό ερώτημα, το πείραμα του "κλειστού" σπιτιού, της κλειστής κοινωνίας απέτυχε. Το προστατευμένο σπίτι, ο "παράδεισος" απέτυχε να συν-κρατήσει τα μέλη του. Η "απόδραση" αν και επώδυνη, είναι εφικτή.

Το πείραμα όμως του Λάνθιμου πέτυχε. Κατάφερε να με κερδίσει και να με προβληματίσει ως θεατή. Η επιλογή των συντελεστών και της ομιλίας-απαγγελλίας μου φάνηκαν ιδανικά.

http://www.dogtooth.gr/